Wówczas Ktoś na mnie spojrzał. On, na ikonie. Nie bawiłem się w kogoś, kto doznał olśnienia. Wszystko było milczeniem, słowami milczenia. Jednak Jego milczenie, Jego słowa były w głębi sięgającej o wiele dalej niż głębia Ja, w głębi, w której już nie byłem sam. On mi powiedział, że istnieję, że On chce abym istniał, a więc że nie jestem niczym. Powiedział mi, że nie jestem wszystkim, lecz że jestem odpowiedzialny. Że złem jest to zło, które czynię. Lecz, że jeszcze głębiej jest On. Powiedział mi, że potrzeba mi przebaczenia, uzdrowienia, stworzenia na nowo. I że w Nim zostało mi przebaczone, że jestem uzdrowiony, stworzony na nowo. „Oto stoję u drzwi i kołaczę”. I otworzyłem.

Oliver Clément „Inne słońce. Duchowa autobiografia”

Życzymy Wam niezwykłych wielkanocnych spotkań

Redakcja „Gościa Opolskiego”