Na początek, przed wyruszeniem w drogę

Z przedziwnego wizerunku nie patrzysz na mnie, patrzysz przed siebie, jakbyś chciała powiedzieć: „Idź i czyń, rób, nie wygłupiaj się. Nie zatrzymuj się w drodze”.

Babciu dobra, podnoszę moje oczy ku Tobie, bo musi być w Tobie COŚ niewytłumaczalnego, jakaś „hanna”, która sprawiła, że stałaś się być godną i urodziłaś Dziewczynę z Nazaretu. O Niej Biblia mówi: „pełna łaski” (pełna „hanny”).

Tu w klasztorze na Górze codziennie mi mówisz, że też mam być „hanną” dla innych. Chciałbym służyć Twojemu Wnukowi jak potrafię najpiękniej, żeby moje myśli, drgnienia mózgu, serca podobały się Jemu i były zgodne z wolą Bożą.

Babciu, podobasz mi się szczególnie, gdy masz na sobie zieloną suknię wotywną, bo zielony to kolor nadziei.

Patrzę na Ciebie. Przymykam oczy i widzę jak chuchasz na bolący palec Wnuka, jak masujesz jego brzuch i ból przechodzi, jak Go przytulasz i przestaje się czegoś bać. Zazdroszczę Mu. Też bym tak chciał.

Babciu pocieszająca Wnuka, ja też jestem Twoim wnukiem, bo z testamentu krzyża jestem bratem Jezusa. Więc proszę, wstawiaj się za mną, gdy spadają na mnie przeróżne pokusy, kłopoty, problemy ze zdrowiem, poczucie niepotrzebności, gdy zazdroszczę innym, gdy może brakuje szacunku ze strony młodszych, gdy chcę żyć za wszelką cenę, jakby niebo nie czekało na mnie.

Babciu, zawiń mnie w swój płaszcz, bym nie był smutny, ale też by nikt przeze mnie nie płakał. Przytul mnie i powiedz Jezusowi, żeby mi pomógł być takim wnukiem jak On. Bo to nie Ewangelia jest zła, to nie przykazanie miłości Boga i człowieka jest błędne. To moja wina, że ludzie odwracają się od Jezusa, bo patrzą na moje życie, więc nie chcą Ewangelii ani Jezusa.

Za dziewięć tygodni spotkamy się na Górze, u Ciebie. I myślę, że Ciebie trzeba bardziej słuchać, niż do Ciebie gadać, bardziej przyjaźnić się z Tobą, niż załatwiać sprawy, bardziej dziękować, niż lamentować.

Najważniejsze to iść nie po to, by oglądać, ale spotkać się z Nim.

  Plakat pielgrzymki Materiały organizatora