W pierwszym czytaniu prorok zapowiada te Boże dzieła. W Ewangelii jesteśmy świadkami przywrócenia słuchu głuchoniememu. Ktoś powie: dobrze, ten jeden został uleczony. A tylu innych? Dotkniętych potwornymi chorobami? To prawda. Ale ta prawda nie powinna przesłaniać tej pierwszej – że tylu ludzi dzięki mocy Bożej odzyskało radość życia. Mało tego – śpiewając ten psalm, odnajdujemy samych siebie i przypominamy sobie to, co już stało się naszym udziałem. Może nieco inaczej, może w inny sposób – ale Bożych darów doświadczyliśmy wiele. Czasem takich zwyczajnych – iż gotowiśmy ich nie dostrzegać. Czasem jednak niezwykłych i zaskakujących – i o nich nie należy zapominać. Świadomość i radość z obdarowania budzi w człowieku optymizm i nadzieję. Optymizm – to psychologiczna właściwość. Nadzieja – to pewność z wiary w Boga wyrastająca. Obie z radości i ku radości prowadzą. Warto, a pewnie i trzeba dzielić się nimi z innymi. Łatwiej wtedy przetrwać trudne chwile, które nieuchronnie nadejdą.

Ps 146(145) – tekst na s. 15 [23. niedziela zwykła roku B]