Wystarczy przypomnieć Jezusową przypowieść o pannach mądrych i głupich. Psalmista prosi Boga o mądrość serca – wszak mądrość to coś więcej niż sprawność umysłu czy bogata i rozległa wiedza. Mądrość to życiowy realizm człowieka zaczynający się od przyjęcia do wiadomości krótkości i przemijalności życia. Dlatego „naucz nas liczyć dni nasze”. Uświadomienie sobie tego rachunku nie wprowadza jednak psalmisty w przygnębienie. Ważniejsze, by wszystkie dni wypełnić radością. Za dni niedoli prosi więc o dni radości. Powodem radości jest najpierw świat objawiający Bożą potęgę. W świecie zaś – ludzie, wielopokoleniowa rodzina wypełniająca swą obecnością i pracą świat. Trud człowieka, praca jego rąk, dzieła dokonywane przez ludzi – wszystko to jest owocem dobroci Boga, skutkiem Jego błogosławieństwa. Zamyka się przedziwny krąg: w dokonaniach człowieka objawia się chwała Boga. I to jest mądrość – w swojej pracy, w ludzkim trudzie i jego owocach widzieć nie tylko siebie, ale Boga i Jego łaskawość.

Ps 90(89) – tekst na s. 15 [28. niedziela zwykła roku B]