Nieroztropność

ks. Tomasz Horak

|

Gość Opolski 04/2017

publikacja 28.01.2017 17:00

Znam zasadę ogólną, w tym także moralną ocenę konkretnej sprawy.

Nieroztropność Wśród dawnych reguł brakuje narzędzi do analizy zmieniającego się świata ludzkich zachowań.

Ale zbyt szybko od tego, co ogólne, przechodzę do konkretnego działania. Nie zastanawiam się nad zmiennymi okolicznościami i czynnikami, nie trudzę się myśleniem o dalszej przyszłości i życiowych celach. Bywa, że gdzieś tam z tyłu głowy tkwi myśl, że jakoś to będzie. Postępuję wbrew roztropności, lekkomyślnie – czasem chodzi o drobiazgi, innym razem o sprawy dalekosiężne i wielkiej wagi. Innym defektem roztropności jest niestałość. Zdecydowałem, dobrze zdecydowałem, ale nie podejmuję działania. W międzyczasie okoliczności się zmieniają. Albo zacząłem już realizację planu, jednak przerywam, odkładam na jutro. Czasem zbijają mnie z tropu trudności, czasem po prostu mi się nie chce. Jednym słowem – górę bierze opieszałość lub lenistwo. Wszystko to, a są jeszcze inne ułomności, sprzeciwia się kardynalnej – czyli jednej z głównych – cnocie roztropności. Wysiłki człowieka nieroztropnego powodują nieskuteczność działania. Udaremniają zamierzone dobro. Niweczą spełnienie zadań, do których jest się zobowiązanym. Marnują trud i wysiłek poprzednich dokonań. Gorzej – nieraz udaremniają wysiłki innych ludzi.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.