Anna Kwaśnicka: Uczniowie podkreślają, że lekcje z Panem są bardzo zróżnicowane, że nie ma dwóch takich samych. Skąd czerpie Pan pomysły i które z nich najlepiej się sprawdzają?

Zdzisław Pytka: Czasem jest tak, że przygotowuję się do lekcji cały tydzień i przychodzę do szkoły obładowany różnymi pomocami. Myślę sobie wtedy, że to będzie taka lekcja pokazowa. A co się dzieje? Uczniowie posłuchają, a gdy za dwa tygodnie zapytam ich o ten materiał, to okazuje się, że niczego nie zapamiętali. Z drugiej strony czasami robię coś bardzo spontanicznie, albo wręcz mam poczucie, że totalnie temat mi nie wyszedł, a okazuje się, że to do kogoś mocno przemówiło. Wiem, że muszę współpracować z łaską Bożą. Jestem tylko narzędziem, pomocnikiem Pana Jezusa. Jestem wrogiem myślenia, że katecheta musi znać mnóstwo metod dydaktycznych i wciąż nimi żonglować. Nie chodzi o to, żebym na każdej lekcji zaskakiwał uczniów, stosując coraz to wymyślniejsze efekty specjalne. Pokazuję młodzieży to wszystko, czym sam się interesuję. Jeśli przeczytałem dobry artykuł, to dzielę się nim na lekcji. Jeśli obejrzałem dobry film, to chcę, żeby uczniowie też mogli go zobaczyć. Czasem przynoszą mi swoją muzykę, np. płytę hip-hopową. Okazuje się, że ktoś śpiewa wprost o Panu Bogu, więc szukamy tekstu w internecie i mamy bazę do rozmowy. Kiedy katecheta stara się wieloma rzeczami interesować, to nie musi na siłę szukać pomysłów na lekcje. One przychodzą same.