Nadzieja sponiewieranych

ks. Tomasz Horak

|

Gość Opolski 27/2015

publikacja 04.07.2015 17:00

Jeszcze raz sięgamy po pieśń pielgrzymów wstępujących po długich schodach z głębokiej doliny do świątyni Pana w Jerozolimie (nagłówek „Pieśń stopni”).

Nadzieja sponiewieranych Psalmy są szkołą i fundamentem modlitwy wspólnej Jakub Szymczuk /Foto Gość

Oczyma wyobraźni widzimy, jak zadzierają głowy ku wysokości świątynnych murów. To tak wysoko, jakby już widzieli niebo, w którym Bóg mieszka. Słudzy wpatrują się w ręce swych panów, służebnice w ręce swej pani. Ciekawe to podwojenie spojrzenia – autor pieśni widzi w Bogu i Pana, i Panią. Oczywiście – Boga nie można wtłoczyć w ramki ziemskich realiów i schematów. Nie jest to jedyne miejsce ani w psalmach, ani w Biblii, gdzie w wyobrażeniach o Bogu dostrzegamy wątek nie tylko ojcowski, ale i macierzyński. Tego Boga o zmiłowanie pielgrzymi proszą. Psalm prawdopodobnie powstał jako wspomnienie wstępowania po świętych stopniach do Bożego domu – wspomnienie Izraelitów uprowadzonych do niewoli babilońskiej. Tam, gdzie sponiewierani mieli już dosyć pogardy, gdzie nad miarę nasyciły ich szyderstwa pełnych pychy mieszkańców Babilonu. Przeżywając we wspomnieniach radość pielgrzymowania do miejsca świętego, wypowiadali swoją nadzieję, swoje przekonanie, iż w końcu Bóg zmiłuje się nad nimi. I my wypowiadamy w tym psalmie naszą nadzieję.

Ps 123(122) – tekst na s. 15 [14. Niedziela zwykła roku B]

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.