Z wyjątkiem świętego imienia JHWH. To słowo zastąpiono rzeczownikiem Kyrios, co znaczy Pan. W naszym krótkim psalmie słowo to powtarza się pięć razy. W drugiej strofie ważne zdanie: „Wiedzcie, że Pan jest Bogiem”. Starożytność znała wielu „bogów” – tak było w Egipcie i Asyrii, tak było w kręgu greckim i rzymskim. Także Semici czcili różnych „bogów”, którym rozmaite imiona nadawano. Psalmista, z nim wszyscy powtarzający ten zwięzły liturgiczny hymn, twierdzi więc, że Bogiem, prawdziwym Bogiem jest tylko ten, którego zwiemy JHWH – czyli Panem. Pełną dramatyzmu ilustracją tego wyznania wiary jest historia z życia proroka Eliasza (1 Krl 18,20nn). Przekonanie, że Bóg jest z nami, wybucha weselem – a radować powinny się wszystkie ziemie. Skoro radość i wesele – nie jest to przymus. Świątynna liturgia porywa więc jej uczestników, by czcili Pana. Powód? „Pan jest dobry!” – czy to mało? Na dodatek „Jego łaska trwa na wieki”.

Ps 100(99) – tekst na s. 15 [4. Niedziela Wielkanocna roku C]