Otóż dla etycznej refleksji fundamentalne jest pytanie o źródło i ostateczną miarę dobra. Można być przeświadczonym, że praprzyczyną dobra jest Bóg – jakkolwiek byśmy Go nazywali. Jeśli Boga odrzucimy, reguł dobra trzeba szukać w strukturze ludzkiej świadomości i konieczności życia w społeczeństwie. Historycznie biorąc, etyka zawsze w jakiś sposób odwoływała się do świata ponadludzkiego – czy to wśród wyznawców wielu bogów (np. Grecja, Egipt), czy wśród monoteistycznych Hebrajczyków. Chrześcijanie są spadkobiercami głównie etyki starotestamentalnej, ubogaconej analizami starożytnych myślicieli greckich – pogańskich. Etyka laicka pojawiła się w nieodległej przeszłości jako jeden z nurtów ateizmu obudzonego w Niemczech i Francji w XVIII stuleciu. W niejednym obie etyki są zbieżne. Ale jednak punkt wyjścia jest zupełnie inny, dlatego różnice w ocenach i regułach są wielkie. Rodzi to spory trudne do zażegnania. Poza tym etyka religijna stawia wymagania trudniejsze, jako że jej spojrzenie na człowieka jest pełniejsze – widzi w nim nie tylko materialne ciało, ale i nieśmiertelną duszę.•