Wracam do tematu, kiedyś tutaj tylko dotkniętego. I tu trzeba przypomnieć fundamentalną zasadę etyki chrześcijańskiej: istotne pojęcia etyki – dobro i zło, zasługa i grzech – mają jakiekolwiek znaczenie dopiero w odniesieniu do osoby Boga. Dlatego w Dekalogu zanim padnie zakaz: „Nie zabijaj”, słyszymy: „Jam jest Pan, Bóg twój. Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną”. Jezus wyraził to krótko: „Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg” (Mk 10,18). Można etykę konstruować na przesłankach filozoficznych – ale będzie jej brakowało ostatecznego punktu odniesienia. Doświadczenie uczy, że zwykle punktem odniesienia staje się wtedy egoizm człowieka. A zatem za pierwsze prawidło etyki szczegółowej uznajemy założenie, iż Bóg istnieje, jest istotą osobową, bliską człowiekowi, stawiającą ludziom dla ich dobra konkretne wymagania. Powie ktoś, że to jest założenie wiary. Tak jest w istocie. Ale budowanie systemu etycznego na założeniu, iż Bóg nie istnieje, też wymaga wiary. Oba nurty w wielu sprawach są zgodne. Ale nigdy do końca.