Andrzej Kerner: Kończycie 35. rok grania muzyki irlandzkiej. Czy Ciebie ta muzyka wciąż cieszy, nie znudziła się, nie stała się tylko rzemiosłem?

Bogdan Wita: Początki naszego zespołu to oczywiście był zachwyt, euforia, miłość do muzyki. Wszystko inne było nieważne. Nawet to, że za tym pojawiły się jakieś pieniądze, płatne koncerty. To było fajne, ale to był drugi, trzeci, piąty, siódmy plan. Dla nas najważniejsze było, żeby żyć muzyką, dobrze się przy niej bawić, robić to, co w duszy gra. Kiedy zaczęliśmy grywać ponad 150, a w szczytowym roku 176 koncertów, trudno już było się tym bawić.