Chyba chodzimy do różnych kościołów... Dlatego, zamiast marudzić, proponuję poszukać:) To naprawdę nie takie trudne znaleźć w Polsce kościół napędzany i oddolnie - przez wspólnoty, i odgórnie - przez energicznych duszpasterzy. Sam potrafię odnaleźć w moim mieście takich parafii co najmniej kilkanaście - każdą z nieco inną duchowością i charakterem, ale wszystkie żywe jak króliczki na wiosnę. Ale okej, istnieje jeszcze możliwość, że mieszka Pani na wsi głębokiej z obżartym proboszczem, rachitycznym wikarym i siedmioma patrzącymi tęsknie w stronę wykopu babulinkami. Wtedy rada jest prosta - proszę wziąść się w garść i jakąś wspólnotę założyć:) Im gorsza parafia, tym łatwiej pójdą pierwsze kroki, bo ludzie pod każdym kodem pocztowym są dokładnie tak samo spragnieni wspólnoty.
Żeby kościół był wspólnotą, musimy przestać traktować go jak poddawaną audytowi wewnętrznemu instytucję usługową, a zacząć traktować jak wspólnotę. I tyle.
Mamy to, co mamy. Parafia marnej jakości to tak samo wina proboszcza, moja wina i Pani wina. Najmniej w tym wszystkim winny Duch Święty.
Pozwoli Pani, przykład (prawdziwy) z nieodległej mi parafii, sprzed mniej więcej trzech lat. Przykład dokładnie taki, jak powyższa teza o wsi głębokiej - w tejże nieodległej parafii parafianie (sztuk kilka, nie legiony żadne) się wkurzyli, zamówili proboszczowi fit-dietę z dowozem (bo się, krótko mówiąc, spasł), wikaremu karnet na siłownię (bo dla odmiany wyglądał jak kości w worku), po czym założyli wspólnotę dorosłych skupioną wokół pomszowego "Scrabble afterparty". Obraza majestatu trwała parę tygodni, to jasne - świętość proboszczowsko-kapłańska nieco dostała po grzbiecie. Ale przetrzymali, proboszczowi trawa zaczęła nawet smakować, i teraz mają sto rodzin we wspólnocie, pękający w szwach kościół, szczupłego, energicznego proboszcza, który kocha escape roomy i wikarego, z którym jeżdżą na rolkowe pielgrzymki. Trwało to wszystko z półtora roku, ale wszystkim wyszło na zdrowie. Problemem nie był zniechęcony proboszcz czy zmarniały wikary - problemem był, jak to mówią "brak baby, co by się za chopów wzięła". Nie w tym negatywnym sensie, bo żadnemu z tych księży żadne głupoty do łbów nie strzeliły - tylko w tym pozytywnym: ktoś musiał po prostu całą tę sytuację pokochać i wziąć się do roboty.