Tak, mama jest najważniejsza, a następnie babcia.
Święta Rodzina też tego uczy.
Moją pierwszą czytanką czytaną mi, gdy tylko rozumiałem słowa, przez Babcię, była Biblijka dla dzieci.Telewizorów wtedy jeszcze nie było, a radio mało kto miał. Nawet książki z bajkami wtedy były trudno dostępne, przynajmniej na wsi.
Tą Biblijkę Babcia czytała mi na okrągło. To czytanie wywarło decydujący wpływ na moje całe życie. To było takie przygotowanie po którym przyszła nauka przed Pierwszą Komunią Świętą, prowadzona przez świętego kapłana ks.dz. Jana Górkę. Tyle wystarczyło, aby ukierunkować całe moje życie. Oczywiście potem jeszcze był Jan Paweł II i samodzielne poszukiwanie, modlitwa i pomoc Ducha Świętego.
Teraz już mój fundament wiary w Boga jest tak silny, że nic go nie rusz, co daj Panie Boże. Amen.

Pyta Ksiądz:
"Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego w tak ostrym kształcie? Jak temu zapobiegać? Jak to następstwo odbudowywać? Te pytania rodzą lawinę kolejnych pytań, problemów, zagadek."

Odpowiedź jest prosta:
Nie dbamy o fundament. Fundamentem religii katolickiej jest wiara w to, że świat materialny stworzył Bóg i on jest jego Panem.
Jedynym podłożem takiej wiary jest poznania świata materialnego, prawdy o nim, a najlepszym sposobem na to jest życie w sprawiedliwości, której kodeksem jest Dekalog.
A więc żeby dzieciom stworzyć najlepsze warunki dla uwierzenia przez nie w Boga, dorośli muszą urządzić świat wg sprawiedliwości.
Im porządek świata bardziej odchodzi od sprawiedliwości, tym bardziej dzieci odchodzą od Boga. Dzisiaj bardzo wyraźnie to widać, bo szybko to następuje.
W kazaniach i rekolekcjach księża powinni skupić się nad fundamentem wiary. Odkłamać słowo "religia" i wytłumaczyć ludziom na czym oparta jest religia katolicka, a na czym religia materialistyczna, która dzięki zakłamaniu słowa "religia" uchodzi za światopogląd "naukowy".
Różnica jest taka, że katolicyzm oparty jest na wierze w Boga Stwórcę, a materializm jest oparty na wierze w NIC, bo oni wierzą że świat materialny powstał sam z niczego. Czy można mieć głupszą wiarę?
Trzeba być wielkim nieukiem, aby mając tak przygniatający argument, ustępować wyznawcom jakiegoś NICA.
Wiedzy na temat tego skąd się wziął świat materialny nikt przecież nie ma, wszyscy mogą tylko wierzyć!

Pięknie ksiądz napisał (w ogóle bardzo sobie cenię felietony ks. Horaka), ale nie można nie wspomnieć, że identycznie działa przykład negatywny.
Oj coś chyba mimowolnie zaczynam lokować się na pozycji "dyżurnego pesymisty" - choć chyba takim nie jestem (czyżby niezamierzony advocatus diaboli?)- cóż niech tam,dobro jest moim celem.
Ale do meritum. Otóż ja z kościelnej ławki zaobserwowałem takie sceny:
- Wchodzi mama z 7-8 letni chłopcem do kościoła.
Akurat kończy się adoracja Najświętszego Sakramentu - za kilka minut będzie Msza św.
Mama zaraz po wejściu przy drzwiach przykuca na chwile i wykonuje ruch ręka jakby opędzała się od owada szybkie rozejrzenie się dookoła, dostrzega znajomą i cup! koło niej w ławce(domyśliłem się, że ten ruch ręką miał oznaczać, że się przeżegnała).
- Chłopiec w czapeczce na głowie (sic!) truchtem pędzi pod ołtarz, siada sobie na schodkach przy balustradzie plecami do ołtarza oraz Najświętszego Sakramentu i zaczyna sobie konwersacje z kolegą. Po adoracji, starsza pani z pierwszych ławek podchodzi do chłopca, coś mu szepcze, zdejmuje czapeczkę z głowy i daje do ręki. Mama w tym czasie w ławce prowadzi nawet nie szeptem, a wręcz półgłosem "kawiarnianą rozmowę"z koleżanką.
Nasunęły mi się pytania: po co ta pani z synkiem przyszła do kościoła, czego on się od niej nauczy w kwestiach religijności, jaka będzie jego świadomość religijna, jak postawa gdy będzie już w klasie gimnazjalnej w pobliżu sakramentu bierzmowania...
Inny przykład to sceny zbiorowe - często w czuję się jakbym znalazł się w kościele wśród sowieckiej wycieczki - obecni nie wiedzą jak się zachować - banalnych rzeczy, kiedy stać, kiedy siedzieć, kiedy klękać. Zapewniam, że mam dziwne uczucie, gdy klękam na podniesienie a wszyscy wokół siadają i kucają...(jestem ze sporej, miejskiej parafii)
I znów kamyczek do duszpasterzy - jak myślicie kochani księża skąd to się bierze? a może poszukać w zaniedbaniach katechetycznych? A może za dużo jest podlizywania się parafianom, starań, żeby ich przypadkiem nie urazić, a brak wymagań i nauczania, może pora zacząć naprawiać przez rekatechizację dorosłych poczynając od najprostszych rzeczy jak zachowanie, postawa znaki święte - co znaczą, jak je wykonywać poprawnie i z szacunkiem... i stopniowo co raz dalej, aż do normalnego prawidłowego zachowania?
Żaden rodzić nie przekaże dziecku tego czego sam nie potrafi, nie wie, nie rozumie, nie zna...

Tęskno mi do Księdza felietonów w GN toteż bardzo się ucieszyłem widząc ten tekst na wierze.pl:) Pozdrawiam i dziękuję:)

Dlaczego? My nie chodziliśmy do naszej dawnej parafii (przeprowadziliśmy się) z dziećmi, bo proboszcz powiedział, żeby raczej je zostawiać w domu. Bo przeszkadzają, rozpraszają... Lepiej, "żeby rodzice się wymieniali". Nie wiem, ilu jest takich proboszczów, ale aż słów brak...

Oczywiście, bo to rodzice dają wiarę, a nie ksiądz na katechezie czy siostra, oni mogą dopomagać, ale źródło jest w rodzicach. wystarczy zobaczyć na Abrahama

Piękne opowieści. Ja nauczyłam się dobrze modlitw chyba gdy mój o dwa lata starszy brat uczył się w szkole na lekcji religii no i w domu zwłaszcza podczas jego przygotowania do Pierwszej Komunii Świętej. Wcześniej nie pamiętam, mama była raczej zaabsorbowana pracą i domem a babci nie miałam ( jedna zmarła jak mama miała 14 lat a druga miała inne wnuki i zmarła gdy miałam 8 lat). Jednak Pan Bóg czuwał bo miałam koleżankę z bardzo religijnej rodziny i to dzięki przyjaźni z nią chodziłam do kościoła na nabożeństwa. Pamiętam jednak jak byłam z wizytą u mojego ojca chrzestnego i tam przyjechał jakiś znajomy ksiądz i zabrał nas ( najstarsze dzieci ok.10-13 letnie) na spacer i odmawialiśmy wtedy różaniec. Niestety ja właściwie nie wiedziałam jak się trzeba na nim modlić. Inna sprawa, że miałam bardzo ciężką wadę wymowy i krępowałam się mówić. Dziękuję Panu Bogu, że za moich czasów nie było odmawiania różańca w kościele przez podchodzące po kolei dzieci ;) Teraz mówię płynnie i potrafię każdego zagadać ale twierdzę, że odbijam sobie ten czas kiedy wstydziłam się i nie chciałam mówić ;)

Bebe to prawda, sama się z tym spotkałam.Był czas że małej córeczki nie zabierałam do kościoła, bo "przeszkadzała" innym. Spotkałam się też z bardzo ostrą katechezą w czasie rekolekcji.Ksiądz krzyczał z ambony jak to "rozpuszczone" dzieci przeszkadzają i powinny zostawać w domu! Więc ma już chyba ksiądz odpowiedź czemu jest mniej maluchów w kościele.