Rok musiał być deszczowy, skoro Wisła była wezbrana. Tym razem święty przepływał ją w łodzi, a kiedy dotarł na drugi brzeg, zobaczył na nim zbiegowisko, w którego centrum leżało świeżo wyłowione z rzeki ciało rycerza Piotra z Proszowa. Nurt porwał go, kiedy przeprawiał się konno przez Wisłę. Falisława, matka Piotra, znała św. Jacka, a wiedząc, że to pobożny zakonnik, zaczęła go błagać o pocieszenie. Jacek wzruszył się głęboko, zapłakał i odszedłszy od tłumu, zaczął się modlić. Potem wrócił do Falisławy i zapytał, kiedy Piotr utonął. Dowiedział się, że wieczorem poprzedniego dnia, ale ciało wyłowiono dopiero teraz. Usłyszawszy to, Jacek podszedł do zmarłego, chwycił go za rękę i powiedział: „Piotrze, Pan Jezus Chrystus, którego chwałę głoszę, za wstawiennictwem Dziewicy Marii, niech przywróci cię do dawnego życia”. Topielec wstał i został zwrócony matce. (…). W tym samym roku Jacek wyprosił też uzdrowienie dla umierającej kobiety. Stanisław nie podaje jej imienia, zapisuje tylko, że ubłagała, by dominikanin przyszedł do niej, pomodlił się w jej intencji i położył na niej rękę. Kiedy ten wykonał, o co prosiła, odzyskała doskonałe zdrowie, czy też jak dosłownie czytamy w oryginale: została zawrócona od bram śmierci (est reducta a portis mortis).