Kiedy w piątek późnym wieczorem siedzieliśmy na tarasie domu w Kędzierzynie-Koźlu z dwojgiem Libańczyków Raghidą Tayeh i Georgesem Daou, po czterdziestu minutach rozmowy zamilkłem na dłuższy czas.

Raghida popatrzyła na mnie swoimi czarnymi oczyma – których z wiadomych powodów nie będę tu szerzej opisywał – i zapytała, co się stało. – Jestem pod wielkim wrażeniem – odpowiedziałem. I byłem. Ich wiara, prostota, szczerość i bezpośredniość po prostu mnie obezwładniły.

Raghida i Georges to para młodych Libańczyków, którzy przyjechali na ŚDM i znaleźli gościnę w sąsiadujących domach Agnieszki i Mirka Nagórnych (Georges i jego przyjaciel Elias Khalil) oraz Marii Lourdes i Artura Scheit (Raghida i jej koleżanka Cynthia).

Dzisiaj, w niedzielę, 24 lipca Raghida i Georges w kościele pw. Ducha Świętego i NMP Matki Kościoła w Kędzierzynie-Koźlu brali ślub. Jakby tej wyjątkowości było mało – był to ślub w obrządku maronickim. Oboje młodzi są bowiem maronitami, członkami Kościoła Maronickiego, jednego z katolickich Kościołów Wschodnich. - Jesteśmy maronitami od wielu pokoleń. Nasi rodzice są bardzo religijni, zaangażowani w Kościele – podkreślają oboje. Również oni wierzą mocno. Jako narzeczeni codziennie modlili się razem na różańcu.

– Nie wiemy, jaka jest najgłębsza przyczyna, że bierzemy ten ślub w Polsce, w waszym mieście. Ale Bóg to wie i to nam wystarcza – mówi Raghida. Libańczycy przez rok przygotowywali się do ŚDM i ksiądz prowadzący przygotowania zapytał ich, czy nie chcieliby wziąć ślubu właśnie w czasie ŚDM. – Zaczęliśmy się zastanawiać i w końcu zdecydowaliśmy się. Jesteśmy wdzięczni naszym rodzicom, że przyjęli to i złożyli taką ofiarę. Bo nie mogli przyjechać do Polski – mówi Georges. Ostateczna formalna zgoda na ślub przyszła bowiem na trzy dni przed wyjazdem na ŚDM. Było za późno, żeby załatwić wizę.

Mszy ślubnej przewodniczył maronicki arcybiskup Trypolisu Georges Bou-Jaoudé. Koncelebrowali maroniccy księża Georges i Charbel. Liturgia odprawiana była w języku arabskim, a niektóre jej części, m.in. konsekracja, były w języku syriackim. „Ojcze nasz” po łacinie. Piękne śpiewy, żywiołowo wyrażane zadowolenie, oklaski, kiedy młodzi mówi sobie: „tak” i przysięgali przed Bogiem.

Kilkuset oczarowanych pięknem wschodniego obrządku (komentowanego dyskretnie i ze znajomością rzeczy przez o. Pawła Zająca OMI) parafian uczestniczyło w radości młodych gości z Bliskiego Wschodu. Jednym z gestów liturgii ślubnej było ukoronowanie młodych – na znak obdarowania darami Ducha Świętego.

Z arabskiej homilii arcybiskupa zrozumiałem tylko słowa: „ Isa”, „baba Francis”, „Georges”, „Raghida”.

  Tradycyjny taniec libański - dabké Andrzej Kerner /Foto Gość Zdawało się, że radości nie będzie końca. Parafia bowiem przygotowała dla młodej pary wspaniałe przyjęcie weselne. Nie stałoby się to bez proboszcza ks. Edwarda Bogaczewicza, rady parafialnej i parafian, którzy wręcz garnęli się do przygotowania tej uroczystości. Wielkie brawa! Obok kościoła świętowało zaślubiny około tysiąc osób. Kędzierzynianie składali życzenia Raghidzie i Georgesowi. Libańczycy odtańczyli na początek tradycyjny taniec dabké – unosząc młodą parę na ramionach. A potem wciąż tańczyli, tańczyli, tańczyli....

Ciekawe – młodzi nie chcieli pocałować się publicznie w usta. Georges całował Raghidę tylko w czoło (na powitanie przed kościołem) i w policzki. W końcu młodzi pocałowali się jak małżonkowie, ale osłonięci koronkowym szalem.

– Zupełnie się tego nie spodziewaliśmy. Ludzie tutaj są wspaniali, a my wzruszeni. To jest niesamowite, co się stało – powiedział mi Georges, kiedy przyjęcie dobiegało końca.

Jutro Libańczycy wyjeżdżają z miasta. Poleją się łzy.

Więcej o maronickim ślubie, wierze młodych maronitów, libańskich zwyczajach weselnych etc. w  wydaniu papierowym „Gościa” nr 31 (na 31 lipca).

PS. Największym, skrytym marzeniem młodej pary z Libanu jest żeby na ŚDM w Krakowie pobłogosławił ich papież Franciszek... . Czy ktoś z zacnych Czytelników może pomóc w tej sprawie? Jeśli tak - proszę o kontakt mailowy: andrzej.kerner@gosc.pl, tel. 666 830 796