Magister z misją

Jedną z kwestii zasadniczych jest sprawa młodych bezrobotnych, którym trudno wystartować w dorosłe życie. I dlatego emigrują stąd, najczęściej już na stałe.

Myśl moja jest prosta. Połowa absolwentów naszych uczelni wyższych nie ma pracy. Czy po skończeniu studiów młodzież wykształcona np. w szeroko pojętych zawodach socjalnych, nie znajdująca pracy w Polsce, nie mogłaby dostać szansy, by wyjechać na rok do jednego z ubogich krajów Trzeciego Świata?  Nieco upraszczając – po to, żeby pomagać na placówkach misyjnych.

Wiem, że to nie jest bardzo proste. Ale nie jest niemożliwe. Potrzebna byłaby współpraca państwa i Kościoła – największy oczywiście problem w tym, że także  finansowa.

Ale przecież ci młodzi wróciliby inni, poznaliby inny świat. Inaczej patrzyliby na życie po takim roku czy dwóch. Zostawiliby po sobie dobro i nabraliby  pozytywnego napędu na wiele lat. Czy nie byłoby  korzyścią dla państwa (także dla budżetu), gdyby zamiast zajmować się problemem  młodych ludzi z syndromem bezrobotnego i poczuciem nieprzydatności pomogło im zdobyć doświadczenie niedostępne w krajach wysoko rozwiniętych?