Etyka jako nauka

Czy można zasady i normy codziennego postępowania ująć w ramy naukowego opisu i budować z nich system teoretyczny? Etyka nie powinna być teorią oderwaną od codzienności i życia. Ale jakieś ramy powinna mieć. Ramy wynikające z rozumowego namysłu nad codzienną ludzką aktywnością. Zarówno tą zwyczajną, nieraz drobiazgów dotyczącą, jak i nad sprawami wielkimi, trudnymi, często splątanymi. Skrótowego zbioru zasad i reguł życia nosić przy sobie nie będziemy, a wątpliwe, czy takowy w ogóle istnieje. Owszem, ogromnym skrótem jest Dekalog. Dotyczy on wszystkich – wierzących i niewierzących, początek mając w tradycji żydowskiej. Zwięźle ogarnia wszystkie ludzkie sprawy. Kodeks o tak bogatej treści, żywotny od kilku tysięcy lat, musi zostać tak rozwinięty, by stał się i zrozumiały, i ogarniający całość życia. Już w Starym Testamencie zanotowano scenę czytania Prawa (a opierało się ono na Dekalogu) „z dodaniem objaśnień”. Można w tym dostrzec pierwsze próby porządkowania i stosowania zwięzłych przykazań w codzienności. W ciągu wieków, nawet tysiącleci, owe próby porządkowania reguł etycznych pogłębiały się, nabierały kształtu zrozumiałego dla ludzi tamtych epok. Tak rodziła się nauka zwana etyką.