Służąc, nie pomylicie się, bo służba jest miłością przejdź do galerii

  Zdjęcie z biskupem, proboszczami i moderatorami seminaryjnymi. Karina Grytz-Jurkowska / Foto Gość

Nowi diakoni to Marcin Michałków z parafii św. Michała Archanioła w Rozmierzy oraz Mateusz Pytel z parafii św. Wacława w Krzanowicach. W kościele pw. św. Jadwigi Śląskiej w Opolu 10 maja towarzyszyły im rodziny, znajomi, wykładowcy, wychowawcy i koledzy seminaryjni, przedstawiciele parafii, z których wywodzą się klerycy, ale także młodzież, która przyjechała na spotkanie pod hasłem "Wybrani do służby", zorganizowane przez Duszpasterstwo Młodzieży "Ławka".

Kandydaci już dzień wcześniej wieczorem w obecności księdza rektora i wspólnoty seminaryjnej złożyli wyznanie wiary oraz przysięgę wierności. Podczas sobotniej uroczystości kandydatów przedstawił biskupowi rektor opolskiego seminarium ks. Wojciech Maciążek, zapewniając, że zostali właściwie przygotowani, i prosząc o udzielenie im święceń.

W homilii, która poprzedziła obrzęd święceń, bp Waldemar Musioł nawiązał do niedawnych wydarzeń w Kościele - śmierci papieża Franciszka i wyboru nowego następcy św. Piotra, papieża Leona XIV.

- To, co na co dzień uważane jest za relikt przeszłości, zaściankowość, to żegnanie zmarłego papieża, sykstyńskie „extra omnes” i biały dym nad kaplicą, wzbudziło zainteresowanie całego świata - mówił. Zwrócił uwagę, że obok typowań "kto zostanie papieżem" i mewie srebrzystej, która zyskała sławę, siadając na kominie "sykstyny", dyskutowano jednak o Kościele - jego wyzwaniach, potrzebach, przyszłości i marzeniach. - Osobiście rozpoznaję w atmosferze tych dni pewien na co dzień ukrywany, może nawet przez wielu wypierany, głód. Jeśli nawet nie bezpośrednio głód Boga, to na pewno głód nadprzyrodzoności, tęsknotę za rzeczywistością, która będzie przekraczać to, co ziemskie, przemijające i skończone. Dostrzegam jeśli nie fascynację, to przynajmniej zaciekawienie Kościołem, który mimo upływu wieków, zmieniających się czasów, wciąż strzeże depozytu wiary i pięknych tradycji, który w porę i nie w porę niezmiennie pokazuje człowiekowi szerszą perspektywę, przekraczającą ziemskie życie i wskazuje na Tego, który jest źródłem tej perspektywy, Jezusa Zmartwychwstałego - tłumaczył. 

  Nałożenie rąk przez biskupa to część obrzędu święceń. Karina Grytz-Jurkowska / Foto Gość

Przedstawiając kandydatów do stanu diakonatu: Marcina i Mateusza, mówił o ich doświadczeniu dobrego dzieciństwa i młodości, które pozwoliło im wzrastać w wierze, spoglądać na życie poza granicę doczesności. O rodzeństwie, przyjaciołach, rówieśnikach, dzięki którym poznali wartość międzyludzkich relacji, bliskości, zaufania i współpracy. Wspomniał też o roli wspólnot parafialnych, proboszczów, rodziny seminaryjnej i Bożej łaski w dojrzewaniu do podjęcia tej posługi.

Zaznaczył, że rysując szerszy kontekst tego dnia, chciał przypomnieć, jaki jest Kościół, który ich przyjmuje i posyła. - To jest Kościół, który od dwóch tysięcy lat w porę i nie w porę głosi prawdę o tym, że Chrystus żyje i daje życie, który wbrew ludzkim opiniom ciągle się rozwija, obfituje w nie zawsze zauważane pociechy Ducha Świętego, w którym mocą Bożą, tak jak w czasach apostolskich, dzieją się znaki i cuda. Przestrzegam jednak siebie i was przed taką wizją Kościoła, który jedynie - jak to w ostatnich dniach widzieliśmy - celebruje swoje tradycje, rozwija czerwone dywany, przywdziewa odświętne szaty, stawia kominy i wypuszcza z nich czarny lub biały dym. To jest obraz prawdziwy, ale niepełny - wskazywał, zawierając w tym również pilne strzeżenie depozytu wiary czy egzekwowanie dyscypliny kościelnej, pokazujące raczej grzech niż głoszące radość Ewangelii.

Przywołując przed nimi śp. papieża Franciszka zwrócił się do kandydatów: - Bardzo chciałbym, byście weszli dziś do Kościoła, który nie rezygnując ze swojej tożsamości i odpowiedzialności za depozyt wiary, rozpoznaje ten głód nadprzyrodzoności dzisiejszego świata.

Wymienił zadania, które jako diakonom zleca im Kościół: proklamowanie Ewangelii, przygotowanie Ofiary Eucharystycznej, rozdzielanie Komunii św., głoszenie homilii, udzielanie Chrztu św., asystowanie przy ślubach czy przewodniczenie pogrzebom, zanoszenie Wiatyku chorym. Także głoszenie Ewangelii wierzącym i niewierzącym słowem, ale i szeroko pojętą posługą miłosierdzia.

  Już w nowym stroju diakoni otrzymują księgę Ewangelii, bo jednym z ich zadań będzie jej głoszenie. Karina Grytz-Jurkowska / Foto Gość

Bp W. Musioł uczulał jednak, by ich pełnienie zawsze przystawało do klucza, który można zawrzeć w dwóch, niepopularnych dziś, ale ewangelicznych słowach: strata i służba.

- Miarą zgodności naszego życia i posługiwania z intencją i zamysłem naszego Pana jest po pierwsze doświadczenie straty - stwierdził, przytaczając fragment Ewangelii o ziarnie, które musi obumrzeć, by wydać plon. - Jeśli więc Mateuszu i Marcinie, oprócz satysfakcji z wygłoszonej dobrze homilii, wdzięczności odwiedzonego chorego, przekonania, że udało się Wam pocieszyć żałobników czy podzielić radością z nowo ochrzczonego dziecka, poczujesz się jednocześnie okradziony z czasu, w którym mogłeś zrobić coś dla siebie, z życiowej, męskiej energii, którą mogłeś dać pięknej żonie i swoim dzieciom, z dobrego imienia, bo na forum internetowym zostałeś zaliczony w poczet zboczeńców, niedoceniony przez proboszcza czy biskupa wiedz, że jesteś coraz bliżej ideału kapłaństwa według Jezusowego Serca. Miarą zgodności naszego życia i posługiwania jest też duch służby. (…) Służcie sobie nawzajem oraz miejcie miłość jedni ku drugim. Służąc nie pomylicie się, bo służba jest miłością - podsumował, dając za przykład postawę śp. papieża Franciszka.

Ostatnie słowa skierował do młodych, prosząc, by nie rezygnując z własnych ambicji i marzeń nie zapominali, że Jezus i ich wzywa do służby. Także o odważniejsze wejście w siebie, by być może usłyszeli w sercu głos Pana "Pójdź za mną". - Niech odwaga Marcina i Mateusza, niewiele od was starszych pobudzi tę śmiałość wejrzenia w siebie, rozpoznania swojego życiowego powołania a potem odważnej na nie odpowiedzi - zakończył.

Po kazaniu nastąpił obrzęd święceń: najpierw kandydaci, wkładając złożone dłonie w dłonie biskupa, przyrzekli swojemu biskupowi ordynariuszowi cześć i posłuszeństwo. Potem odśpiewano litanię do Wszystkich Świętych, a w jej trakcie przyszli diakoni leżeli na posadzce kościoła na znak całkowitego oddania się Bogu. Następnie biskup w ciszy nałożył ręce na głowę kandydata na znak, że sam Duch Święty konsekruje diakonów. Dopiero po tym odmówił modlitwę.

Po tym obrzędzie wyświęceni diakoni założyli, z pomocą swoich proboszczów: ks. Kamila Grunda, proboszcza z Rozmierzy i ks. Marka Antoniego Wcisły z Krzanowic, stułę i dalmatykę. Na końcu otrzymali z rąk biskupa księgę Ewangelii oraz pocałunek pokoju. Znak pokoju wymienili również z uczestniczącymi w liturgii diakonami.

Po liturgii eucharystycznej był czas na słowa podziękowania i wdzięczności dla biskupa, księży moderatorów seminaryjnych i wykładowców, rodziców oraz proboszczów, kwiaty i wspólne zdjęcia z biskupem, rodziną i parafianami.