Jak głos Boga z dnia stworzenia, kiedy to „Duch Boży unosił się nad wodami. A Bóg rzekł: Niechaj się stanie światłość!”. Chwałę Bogu wyśpiewują „synowie Boży” – co w świątynnej liturgii oznacza niebiańskie duchy asystujące Niewidzialnemu. „Głos Pański” już nie jest grzmotem burzy, ale słowem odczytywanym ze zwojów świętej księgi. Słowem głośnym i potężnym, które na kolana rzuca słuchających. Tę pieśń chwały chrześcijanie śpiewają w niedzielę chrztu Pańskiego. To Jezus – Pan, co przecież znaczy Bóg, stoi nad wodami Jordanu. Owszem, słychać tajemniczy głos z nieba, ale wkrótce sam Jezus przemówi i znad Jordanu pójdzie pomiędzy ludzi. Jak „Król zasiadający na wieki” będzie głosił i kładł podwaliny swojego królestwa. „Głos Pana potężny, głos Pana pełen dostojeństwa” – odgłos burzy? Cudowny znak nad Jordanem? Proroctwo odczytywane w świątyni? Oczywiście, jedno, drugie i trzecie. Ale głos Jezusa wyruszającego znad Jordanu to coś więcej. Pokłońmy się więc Panu i sławmy Jego potęgę! On zaś pobłogosławi swój lud pokojem. Ps 29 (28) – tekst na s. 15 [Niedziela Chrztu Pańskiego]