Świętokradztwo

Jest mianowicie naruszeniem nie tylko dóbr mających wartość materialną (kradzież, uszkodzenie, zniszczenie), ale jest porwaniem się na świat wartości ludzi wierzących. Taką okoliczność uwzględniają kodeksy prawne. Choć bywa to w praktyce umniejszane, czasem lekceważone. Skala popełnionego zła jest szeroka. Od „oskubania” skarbonki w kruchcie po kradzież kosztownych naczyń liturgicznych czy koron z obrazów bądź samych, czczonych jako święte, obrazów. To są świętokradcze czyny na poziomie materialnym. Ale jest jeszcze poziom określany jako zbezczeszczenie. Gdy sprawcy chodzi nie o wartość materialną, a o wyrażenie lekceważenia, pogardy, nienawiści do tego, co święte. Dla jednych święte – dla innych wzgardy warte. Może więc wyrażać się odrażającym zachowaniem. Z naszego katolickiego punktu widzenia za największe bluźnierstwo poczytujemy sprofanowanie postaci Najświętszego Sakramentu – Hostii przechowywanych w tabernakulum lub rozdawanych w obrzędzie Komunii.

oceń artykuł