W epoce biblijnej chleb bardziej przypominał placek niż bochenek. Ciasto przygotowywano z mąki – na co dzień jęczmiennej, od święta – pszennej. Znany był sposób zakwaszania chleba resztkami z poprzedniego wypieku. To powodowało fermentację ciasta. Chleb dzięki temu stawał się pulchny, smaczniejszy, bardziej strawny i dłużej zachowywał świeżość. Na święta Paschy Żydzi przygotowywali chleb pszenny, niekwaszony (czyli przaśny, stąd nazwa świąt „przaśniki”). Było to upamiętnienie wydarzeń wyjścia z Egiptu. Chleb wypiekano na rozgrzanych ogniem kamiennych płytach lub płaskich kamieniach. Znano też sposób wypieku pod glinianym naczyniem, którym nakrywano ciasto, od zewnątrz przysypując gorącym popiołem. Taki chleb był czyściejszy, pulchniejszy i nie tracił wilgoci. Prawdopodobnie chleby pokładne, czyli kładzione jako ofiara w świątyni były właśnie tak przygotowywane. Chleba nie krojono, gdyż nie było takiej potrzeby – chlebowe placki po prostu łamano. Nie trzeba dodawać, że chleb był pokarmem nie tylko codziennym, lecz absolutnie podstawowym.