Miłosierny odpuszcza winę

Asaf – lewita, mistrz świątynnego chóru, pieśniarz z czasów króla Dawida. Jego potomkowie przez kilka wieków kontynuowali muzyczne tradycje rodu. Dzisiejszy psalm odwołuje się do wydarzeń z historii narodu wybranego. Szczególnym momentem był bunt na pustyni – bunt wobec Mojżesza, więcej – wobec Boga. Karą stały się jadowite węże uśmiercające ludzi. Opowiada o tym pierwsze czytanie. Psalmista z tamtych wydarzeń wyprowadza naukę ponadczasową. Naukę o ciągłym, powracającym w życiu każdego pokolenia buncie i sprzeciwie wobec Boga, o małoduszności człowieka, o słabej wierze i nikłej nadziei. Dopiero mocne uderzenia – klęski, kataklizmy, nieszczęścia budziły refleksję. Dokładnie jak w naszym przysłowiu: „Jak trwoga, to do Boga”. A Bóg nie przybiera wtedy pozy zarozumiałego mędrka: „Widzisz? A mówiłem!” Lecz jest miłosierny, odpuszcza winę, gniew powściąga, powstrzymuje wzburzenie. Po ludzku to wyrażone? Tak. Bo Bóg jest bliski człowiekowi. Bardzo bliski. Był i jest. Także w swojej śmierci na krzyżu. Właśnie o tym wielkim dziele Boga nie zapominajmy. Ps 78 (77) – tekst na s. 15 [Święto Podwyższenia Krzyża]