Pokój usprawiedliwionego grzesznika

Ale wielcy grzesznicy na błysk mały przyklękną i wypłaczą się jednym tchem”. Autor naszego psalmu był chyba wielkim grzesznikiem. Śpiewa przecież o szczęściu płynącym z odpuszczenia grzechów i z darowania niegodziwości. To nie zasługa grzesznego człowieka, to dar Boga. Ale grzeszny człowiek przecież coś uczynił. Wyznał swój grzech. W tamtych czasach nie istniał obyczaj spowiedzi takiej, jaką my znamy. Wyznaniem grzechu była składana na całopalnym ołtarzu przebłagalna ofiara. Wspomina o tym autor Listu do Hebrajczyków, wskazując, że kapłan starotestamentalnej świątyni składa ofiarę za lud i za samego siebie (5, 1nn). Radość płynąca z odpuszczenia grzechów jest zaś tak wielka, że do wspólnego dziękczynienia trzeba zaprosić wszystkich ludzi prawego serca. Fragment Psalmu 32 cytuje także św. Paweł w Liście do Rzymian (4, 7n), by kilkanaście wierszy dalej napisać: „Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem”. Ps 32 (31) – tekst na s. 15 [6. Niedziela zwykła roku B]