Zamykanie go na czas Wielkiego Postu jest widocznym znakiem, kultywowanym w tym kościele od przynajmniej czterech stuleci – opowiada Marcin Lauzer, grodkowianin, muzyk i pasjonat historii Grodkowa.

Złożony z trzech skrzydeł późnogotycki ołtarz powstał ok. 1600 roku, natomiast okalające go barokowe naddatki, tzw. uszy, oraz zwieńczenie zostały dodane na początku XVIII w., gdy świątynia była barokizowana. Przypuszcza się, iż sam tryptyk wyszedł z rąk uczniów szkoły Wita Stwosza, choć nie ma potwierdzających to badań – wyjaśnia Marcin Lauzer.

Przez większą część roku skrzydła okazałego dzieła, znajdującego się w bocznej kaplicy po lewej stronie świątyni, są otwarte. Ukazują sceny Bożego narodzenia, zwiastowania, pokłonu Trzech Króli, nawiedzenia i ofiarowania w świątyni.

– Tylko teraz przez kilka tygodni możemy oglądać jego drugą część, przedstawiającą mękę Pana Jezusa: wyszydzanie Pana Jezusa przez żołnierzy, biczowanie, przybicie do krzyża i ukrzyżowanie. Główna część to piękne, bogate płaskorzeźby, rewersy zaś są znacznie skromniejszym malarstwem na desce, o stonowanej kolorystyce, a całość, nie licząc metalowych okuć, pozbawiona jest zdobień. Ta powściągliwość jest charakterystyczna dla okresu Wielkiego Postu – tłumaczy pasjonat, oprowadzając po grodkowskiej świątyni.

Zwraca uwagę, że tryptyk jest za duży jak na tę kaplicę, przez co skrzydła nie otwierają się w pełni. Za to jego wysokość odpowiada wysokości zamurowania gotyckiego okna za ołtarzem głównym pochodzącym z 1728 roku. To nasuwa przypuszczenia, że przez dwa stulecia tryptyk mógł być ołtarzem głównym. Przemawia za tym jeszcze jedno.