Jakbym Panu miała opowiedzieć wszystko, co się tu działo przez ostatnie trzy tygodnie, to by całego „Gościa Niedzielnego” zajęło – mówi mi na dzień dobry Katarzyna Motyka, sołtyska Trzeboszowic (od 15 lat) i radna gminy Paczków.

– Naprawdę drżeliśmy w czasie powodzi, bo wiedzieliśmy, że pękła tama w Stroniu Śląskim i na zbiorniku Topola (powyżej Paczkowa – przyp. A.K.). Dlatego był strach czy nas jeszcze dodatkowo jezioro Otmuchowskie nie zaleje – dodaje Katarzyna Kamińska, kierowniczka Wiejskiego Domu Kultury w Trzeboszowicach. Trzeboszowice są położone w lekkim zagłębieniu terenu blisko zbiornika Otmuchów.

Podczas powodzi w 2010 r. przepływająca przez Trzeboszowice Raczyna, dopływ Nysy Kłodzkiej, zmieściła się tu w swoim głębokim korycie. Tym razem nie. Swoje dołożyła Młynówka, dopływ Raczyny i wody spływające z pól. – Mieliśmy zalane 99 procent sołectwa. 154 domostwa ucierpiały i mają prawo ubiegać się o odszkodowanie – mówi sołtyska Trzeboszowic.

1 października we wsi niemal nie widać już śladów powodzi. Gdzieniegdzie jeszcze leży worek z piaskiem, na niektórych podwórkach jakieś pojedyncze, zniszczone sprzęty. Rzeka wysprzątana z drzew, które przewróciła.

– Części wspólne sołectwa już uporządkowaliśmy. Infrastrukturę drogową udało nam się obronić przed stratami. W życiu tylu mieszkańców na sołectwie nie widziałam! Wszyscy, którzy mogli, pracowali i bronili wsi. Dzięki temu udało nam się uniknąć wielu strat. Tylko jedna droga była zniszczona. Ale z gminy otrzymaliśmy nieodpłatnie kruszywo i pan Bajowski, właściciel łowiska do którego droga prowadzi, razem z mieszkańcami ulicy już tę drogę własnymi rękami odbudowali, jest przejezdna – mówi K. Motyka. – Natomiast jeśli chodzi o brzegi koryta rzeki, to nie jesteśmy w stanie tego sami zrobić. To muszą w końcu zrobić Wody Polskie. I to wszędzie powtarzam – mówi.

Szkody popowodziowe zostały wewnątrz domów i zabudowań gospodarczych. – Ciągle nie udaje mi się wody z piwnicy pozbyć – rzuca na marginesie K. Motyka.

Zanim nadeszła fala pierwszych darów z całej Polski, wielką pomoc i mobilizację okazali sami mieszkańcy, miejscowi przedsiębiorcy, sąsiednie sołectwa. – Restauracja Fawilla żywiła bezinteresownie wszystkich uczestników akcji, wojsko, straż. Dużej pomocy udzielała firma SpecTech czy sąsiednie sołectwo Wilamowa i tamtejsza OSP – wylicza Katarzyna Motyka i podkreśla, że komunikacja z burmistrzem i gminnym centrum kryzysowym była znakomita. – Na bieżąco wiedziałam, co się dzieje i co się może stać. Współpraca była niesamowita. A decyzje trzeba było podejmować czasem w kilka sekund – mówi. Widzę na jej twarzy zmęczenie, ale energii po trzech tygodniach intensywnej pracy wciąż nie brakuje.

Katarzyna Kamińska wypisuje na kartce tych, którzy przyszli Trzeboszowicom z pierwszą z pomocą. Obie panie są zgodne, że wszystkiego nie da się wyliczyć. - Nie było nawet czasu zapisywać kto przywiózł dary – mówi szefowa domu kultury. - Przyjeżdżali z darami, robili sobie z nami zdjęcia na pamiątkę, a ja nawet nie wiedziałam, z kim te zdjęcia robię – mówi pani sołtys. (Prowizoryczną listę darczyńców można zobaczyć na zdjęciu w galerii).

Otrzymywana i niesiona mieszkańcom pomoc miała jednak kilka momentów wyjątkowo poruszających. – Z ludźmi z Kijowa (parafia Jarnołtów, dekanat Otmuchów) poznaliśmy się na dożynkach wojewódzkich. Kiedy przyjechali z darami powiedzieli nam, że zapamiętali naszą koronę żniwną z Matką Boską i dlatego zdecydowali, że pomogą nam – mówi K. Motyka. Korona stoi w kącie głównej sali Wiejskiego Domu Kultury, która została zamieniona na magazyn darów. – Teraz zostało ich już malutko, ale wcześniej nie mogliśmy ich pomieścić i Wilamowa pomagała nam je magazynować – dodaje.

– Jak przyjechał do nas Kajtuś, który w swojej szkole podstawowej w Dzierżoniowie zorganizował pomoc, to się popłakałam – przyznaje pani sołtys. – Dwaj samotnie żyjący u nas bracia rozpłakali się, jak im przywiozłam dary. Sami nie przyszli, bo się wstydzili. Nikt nam w życiu nic nie podarował, mówili – dodaje.

– Pomogli nam bardzo także księża. Poprzedni proboszcz ks. Aleksander Kawa kupił i przywiózł nam dwa osuszacze, był z nami duchowo. Nasz proboszcz ks. Tomasz Kafka pracował normalnie jak każdy mieszkaniec przy workach z piaskiem. Żyje z nami jak normalny człowiek, że tak powiem, utożsamia się z nami – mówi sołtys Katarzyna Motyka.