Troy Parrott z Dublina, Julianna z Norwich i sąd ostateczny w opolskiej wsi

Było tak. Sędzia przedłużył mecz o 5 minut. Działo się to w Budapeszcie w niedzielę 16 listopada. Grały Węgry przeciwko Irlandii. Ostatni mecz w grupie C– decydujący o przejściu do baraży w eliminacjach MŚ. Węgrom wystarczał remis, Irlandia musiała wygrać. Od 79 minuty było 2:2, po drugim golu Troya Parrota z Dublina, który parę dni wcześniej strzelił dwa gole Portugalczykom, co przedłużyło raczej mizerne szanse Irlandii na awans do baraży.

Dokładnie - co do sekundy – kiedy kończyła się 95 minuta meczu węgierski prawy obrońca wybił piłkę na połowę Irlandczyków. Sędzia mógł mecz już w tym momencie skończyć. Ale nie skończył. Kelleher, bramkarz reprezentacji Irlandii dobiegł do piłki jakieś 5-6 metrów od linii środkowej boiska. Kopnął mocno, ale dokładnie, w środek pola karnego Węgrów, w 5 minucie i 7 sekundzie przedłużonego czasu gry. W polu karnym Seamus Coleman, obrońca Irlandii i jej kapitan, wyskoczył wysoko i przedłużył głową lot piłki nieco w prawo w stosunku do trajektorii lotu nadanej przez Kellehera. W tym samym czasie - gdy Coleman wyskakiwał ponad dwóch węgierskich obrońców – wspomniany wyżej Troy Parrot biegł po przekątnej pola karnego Węgrów między pięcioma (!) obrońcami, którzy stali w zasadzie nieporuszeni. Dobiegł do linii lotu piłki podanej przez Colemana kiedy była jakiś metr nad ziemią, w wyskoku musnął ją podeszwą buta zmieniając nieco kierunek lotu i kierując piłkę wprost do bramki Węgier. 2:3! Irlandia wygrywa, przechodzi do baraży. Szaleństwo Troya Parrota, wszystkich piłkarzy i ekipy Irlandii, o kibicach nie wspominając. Tańce i okrzyki, śpiewy i uściski.Puby na całej Zielonej Wyspie wybuchają w ekstazie. Szaleństwo. Radość nie do opisania. Kilka minut później Troy Parrott przed kamerami irlandzkiej telewizji szczerze płacze ze szczęścia i wzruszenia z powodu niezwykłości tego, co się stało.

To Jerzy Pilch pisał, że futbol jest grą eschatologiczną. Jedna z największych - choć najkrótszych – jego słynnych fraz, myślę. Ale właśnie tak, tak będzie na Sądzie Ostatecznym jak na stadionie w Budapeszcie w ostatnią niedzielę. Chrystus – tak jak ów Troy Parrott, miły chłopak z Sherriff street w Dublinie -  w ostatniej chwili strzeli „bramkę”, która przeważy szalę Sądu na naszą korzyść. Bramkę, która nie powinna w ogóle paść. I tak, w ostatniej sekundzie, w chwili - nie bójmy się tego słowa - śmierci zdecyduje się ostateczny los człowieka. Chrystus strzeli tego niewiarygodnego gola, który pozwoli nam przejść do następnej rundy.

Pozwolę sobie tutaj prawem nadmiernie gadatliwego komentatora sportowego zauważyć, że teologiczną hipotezę o „ostatecznej decyzji” w chwili śmierci człowieka – za czy przeciw Bogu - nie ja wymyśliłem, ale sformułował ją Ladislaus Boros, wielki teolog – o futbolowa ironio – węgierskiego pochodzenia.

Wmieszam w ten piłkarsko-teologiczny misz-masz jeszcze średniowieczną mistyczkę Juliannę z Norwich, która powtarzała słowa swojej wizji– też w kontekście Sądu Ostatecznego – że „Wszystko będzie dobrze, wszystko będzie dobrze, wszystko będzie do cna dobrze!”.

W niedzielę, w którą Troy Parrott strzelał swoją eschatologiczną bramkę uczestniczyłem w Raszowej k. Kędzierzyna-Koźla w „Zalyckach. Etiudzie na cztery głosy” – upamiętnieniu ofiar Tragedii Górnośląskiej i ofiar II wojny światowej z tej wsi. Życie wielu z nich zostało przerwane nagle, niesprawiedliwie, jakby bezsensownie. Życie niektórych z nich wydawać się mogło zupełnie przegrane, zakończone absurdalnie. August Woznica, który z wierności Bogu odmówił służby w Wehrmachcie i przysięgi na wierność Hitlerowi, został zgilotynowany w Berlinie.

Patrzę na Troya Parrotta, który płacze, bo w ostatniej sekundzie uratował swoją drużynę i myślę, że oni – niewinni mieszkańcy Raszowej – też płaczą teraz ze szczęścia. Zostali uratowani od zguby. Bo Chrystus w chwili ich śmierci strzelił zwycięską bramkę.

Możecie zobaczyć tę bramkę na filmiku (od 7 minut 20 sekundy)