Wieczną emeryturę racz oddalić Panie.
A ja się nie zgadzam na dezercję. Przedwczesnej rejteradzie z pola walki mówię swoje zdecydowane nie. Prawo siwego włosa daje przywileje. Na emerycką legitymację można wziąć ulgę w cięższych pracach, można skorzystać z prawa do wyboru formacji wojsk w jakiej się służy. Emerytura to nie wieczny odpoczynek, na ten będziemy mieli jeszcze kiedyś zdecydowanie więcej czasu. Niekoniecznie trzeba pchać się na pierwszą linię frontu. Można pomagać w miarę sił w zaopatrzeniu, służbie medycznej, logistyce. Że oni dzieci, a my starzy? I co? Nie da się znaleźć własnych zadań, bo trudno znaleźć wspólny język? Nieprawda. Wystarczy tylko robić swoje i nie odgrywać cudzej roli. Młodzi i dzieci nie są głupi i dobrze wiedzą, że my starzy. Dzieci są bystre i szybko widzą, gdy nieporadny dziadek zechce udawać, że jest młody. Lecz dziatwa czuje deficyt dziadków i ja naprawdę wiem to dobrze. Dzieci potrafią kochać dziadków. Wręcz uwielbiają starszych ludzi, którzy znajdują dla nich czas. A jakże często dziadków brak, bo są daleko, schorowani, albo na wiecznej już emeryturze. A taki dziadek jak u Brandstaetter’a potrafi jak nikt inny opowiadać bajki i potem gdy człek starszy dziwi się, gdy czyta Biblię, że tą historię wciągającą dziadek nie zmyślił lecz wyczytał i umiał ubrać w własne słowa. Ktoś kto przyjaźnił się z Blachnickim, wie dobrze, jeśli nie najlepiej, że potencjał pierwszej linii frontu tkwi w naszych dzieciach (a dzieciom często brak zaplecza). O jakże często opuszczonych, zaniedbanych, cierpiących na deficyt dziadka, który dla wnuków znajdzie czas. Zorganizuje im roraty, takie na które bardzo chce się iść. Nawet gdy rano, czasem zimno, to po roratach jest herbata, dziadkowy uśmiech, kilka ciepłych słów. Bo przy herbacie jest okej, ale samemu nie najlepiej. Nie ma fabryki i pociągu i dzieci teraz jakby mniej – tak. Jest inaczej, jest jak jest. Dziadków jest więcej, lecz czasami to wygląda tak, jakby już wcale ich nie było. Jakby nie mieli nic do roboty, do powiedzenia nic albo za mało. Jeśli się nie chce dostrzec głodu dziadka, można naprawdę czuć się zbędnym. Legitymacja emeryta, to nie przepustka na cmentarze. To jest zwolnienie z cięższych zajęć. Nie z życia, powołania, służby. To luzowanie pierwszej linii dla tych co więcej mają sił, nie zwalnia z obowiązków; zmienia ich zakres, natężenie. Pozwala wybrać jak chcę służyć. Na odpoczynek przyjdzie kiedyś cała wieczność. Pogadaliśmy chwilę. To do roboty. To parafianom, a nawet Kościołowi się należy.